Het motregende en er was wat wind en samen voelde het koud aan. Maar buiten stonden ze al te wachten. De trainers van de TBS instelling die weer aan de gang mochten met vier honden. Ondanks het weer en ondanks andere keuzemogelijkheden binnen de instelling waren ze enthousiast en hadden ze er zin in. Het wachten was op het team van Dutch Cell Dogs en ik, ik mocht er een keertje bij zijn.
Nu geef ik al meer dan 30 jaar les aan combinaties en ik moet zeggen: geef mij deze. Wat een genot om te zien hoe ze alles aannemen van de instructeurs, instructies opvolgen en geconcentreerd bezig zijn met de honden. En ze leren. Niet alleen de honden, ook deze trainers, ze geven zelf aan hoe zij de lichaamstaal van hun honden herkennen, ze anticiperen op situaties waarvan zij inmiddels inzien dat hier een potentieel probleem ligt. Ze leiden honden af, ze nemen de afstand die nodig is en halen uit de kast waarvan zij denken dat dat de beste oplossingen biedt en…. het werkt allemaal.
Het is een van de laatste sessies met deze honden en wat is het geweldig om te zien hoe enthousiast zowel de honden als de trainers zijn als ze elkaar zien. Van te voren zijn de spullen uitgeladen uit de auto, iedereen helpt mee, de snoepjes zijn in de heuptasjes gedaan, de clickers in de aanslag en de honden worden een voor een gehaald. Direct wordt afstand genomen en een plek gezocht, een plek van waaruit ze aan de gang gaan. Voordat de instructeur ook maar iets hoeft te zeggen wordt er gewerkt aan aandacht en gaat iedere combinatie in de trainingsmodus.
De instructeurs, het zijn er twee, geven niet alleen instructies maar stellen ook vragen, vragen over de hond, over wat er gebeurt en wat nu nodig is. En wat zien ze veel en wat snappen de trainers al veel. En dat na nog geen 10 lessen.
Er breekt een hond los, er is even paniek want sommige honden gaan nog niet zo leuk om met andere honden. Trainers zijn boos op de trainer wiens hond losschoot. In plaats van echter op die boosheid in te haken zoeken ze naar een oplossing om te voorkomen dat hun hond agressie gaat vertonen. Een trainer gaat achter een rij bosjes staan. Hij moppert op de andere trainer, geeft aan dat hij het aan zag komen maar ondertussen kijkt hij naar de impact van zijn gemopper op de hond. Hij houdt zich in en de hond heeft er duidelijk geen last van. Hij blijft met zijn hond bezig en doet achter de bosjes een paar oefeningen waarvan hij weet dat de hond ze leuk vindt. En ondertussen moppert hij in zichzelf wat door.
Sommige oefeningen gaan niet helemaal goed maar geen trainer raakt gefrustreerd, ze vragen wat zij verkeerd doen en houden het bij zichzelf. Samen met de instructeur wordt een oplossing gezocht. Gewoon proberen en ervaren en vaak lukt het. Het zit er bijna op, De training van deze honden ook. Het is geweldig om te zien hoe graag iedere trainer een foto van de hond wil. Het liefst met hunzelf erop. Dat mag niet in verband met de privacy van de trainers zelf. Het is ontroerend en hartverwarmend om te zien hoe betrokken ze graag willen blijven met een eventuele plaatsing van de honden. Eentje zou zijn hond het liefst zelf willen houden, de anderen eigenlijk ook wel.
Wat raar om te zien en om mee te mogen maken hoe betrokken, gedisciplineerd en vooral hoe open deze trainers staan voor het werken met de hond die hun voor een aantal weken is toegewezen, waarbij ze weten dat ze hun training uitvoeren voor de hond en straks een andere eigenaar die ze nog niet eens kennen en waarschijnlijk ook nooit zullen kennen ook. Hoe anders is het soms op de reguliere cursussen waar de cursisten hun hond voor het leven hebben en de training uit moeten voeren voor zichzelf. Wat een geweldig initiatief van Marlies en Betty. En wat een geweldige prestaties van de trainers.
