Ken je dat, dat je vooraf bedenkt hoe het allemaal zou zijn als je een hond hebt. Lekker naar buiten, ook als het regent (dan denk je dat nog), lekker naar het bos waarbij je hond lekker kan spelen met andere honden en hij gewoon komt als je hem roept. Altijd blij als je thuiskomt. Kan prima hele dagen alleen zijn want je hebt tenslotte ook een baan, hij kan mee op vakantie of hij is wel ergens te plaatsen, hij wordt de grootste vriend van de kinderen en na een puppycursus kent hij genoeg om een goed opgevoede hond te zijn geworden.
En heel vaak komt dit helaas niet helemaal uit. Toch leren we ermee leven, gewoon omdat je compromissen sluit met alle levende wezens waar je mee samenleeft. Ik ben eigenlijk heel benieuwd naar die compromissen. Wat is er bij de hondeneigenaar anders verlopen dan dat er verwacht werd? En wat is er gedaan om dit op te lossen? En dat zit vaak in heel kleine dingen, dingen die gewoon zijn geworden als je eraan gewend bent.
Ik zal vanuit mijn eigen situatie wat voorbeelden geven. Mijn kleine hondje blaft als er iemand voorbij loopt. Ik doe als ik wegga de gordijnen dicht bij het raam waar ze doorheen kan kijken en barricadeer de vensterbank met stoelen. Gewoon omdat ze anders toch ook de gordijnen open krijgt. Ik ben er inmiddels aan gewend maar ik had dit niet bedacht. Ik heb twee grote poortdeuren in mijn tuin waarmee ik een overkapping kan bereiken. Zij kroop onder die poortdeuren door. Ik heb er rubberflappen onder bevestigd en het probleem is over. Het is iets minder mooi maar een mooi compromis en zo blijft het toch mooi. Sinds de dood van mijn oudere hond is zij wat meer onzeker buiten. Als er andere honden aan komen wil zij het liefst aangelijnd worden. Het geeft haar een gevoel van veiligheid waarschijnlijk. Nu roep ik haar bij me als ik andere honden zie waarvan ik denk dat zij er van onder de indruk kan zijn. Ze weet het dan al en komt vrolijk aanlopen en haar onzekere gedrag richting de andere honden neemt af. Mooi compromis.
Mijn hondje heeft een hekel aan natte billen. Ik vind dat schitterend. Normaal gesproken zijn er plekken waar ze moet zitten voor ze over mag steken. En dan moet ze ook nog op mijn teken wachten. Dit weet ze en ze is vaak sneller op die plekken dan ik en gaat dan uit zichzelf zitten. Behalve als het geregend heeft en de stoep nat is. Dan blijft ze heel even net boven de grond hangen en komt dan snel weer overeind. Ik vind dat prachtig. Nu weet ik dat er mensen zijn die beweren dat ze hiermee onder mijn gezag uit wil komen. Ik vind van niet. Ik heb sowieso een hekel aan het woord gezag. Zij heeft gewoon een hekel aan natte billen en ik respecteer dat. Ook dat is een compromis.
Compromissen zijn eigenlijk heel leuk. Het geeft aan dat je de hond ook in zijn waarde laat. Dat hij niet de enige is die zich moet aanpassen. Dat zijn eigenaardigheden gewoon bij hem passen en hem daarmee uniek maken. En als je dat kunt zonder te muggenziften over rangorde en opeisen van ruimtes en zo kun je een prima leven leiden met je hond. Het gaat tenslotte om geven en nemen.
Ik ben benieuwd naar compromissen van lezers. Stuur ze door en laat weten hoe jij omgaat met de hond zijn eigenaardigheden. Dit mag natuurlijk ook andersom.
