Toen ik jaren geleden begon als, toen nog, gedragsbegeleider en langs dierenartsen ging om hen ervan te overtuigen dat er mogelijkheden waren dat er wat te doen was aan schijnbaar onmogelijk gedrag van honden, kon ik me voorstellen dat zij er wat terughoudend tegenaan keken. Dat ze zich afvroegen: “wat moeten we met die gedragsmensen”. Aan de andere kant hadden zij misschien een houding van baat het niet, schaden zal het ook niet zoveel en proberen is altijd de moeite waard. Ik geef het een kans. Ik praat over ongeveer 30 jaar geleden. Tegenwoordig mogen we zeggen dat we een volwassen beroep hebben. Er zijn beroepsverenigingen, er zijn verschillende volwassen opleidingen en er is voldoende mogelijkheid om het kaf van het koren te scheiden. Ook voor dierenartsen. Er zijn er gelukkig veel die dit doen, Die een goede samenwerking aangaan met een goede gedragstherapeut en een goede of een paar goede hondenscholen. Die eerst onderzoeken met wie ze een samenwerking aangaan. Maar soms ook niet. Ik kreeg van een cursist een folder die bij de dierenarts stond van een nieuwe hondenschool bij mij in de buurt. De instructeur had een aantal jaar geleden een cursus bij O&O gevolgd, verder was ze autodidactisch. Ze had erg goede ervaringen met trainingsbanden (stroom dus). Ze gaf net als ik les aan huis, evenveel lessen, maar wel € 50,- goedkoper. Ook haar folder vond ik mooier. Misschien gaf dat ook voor de dierenarts de doorslag. Het was dezelfde dierenarts die vond dat puppy’s niet te snel naar puppycursus mogen, het zijn tenslotte maar baby’s. Ik ga ervan uit dat hij verder niets gecheckt heeft, niet weet hoe zij werkt, dit misschien geeneens navraagt. Alsof de tijd heeft stilgestaan. Nu denk ik: “wat moeten wij met deze dierenartsen.” Misschien moet ik toch maar eens gaan praten.
