Dankjewel voor alles. Wat hebben wij veel meegemaakt en wat heb jij mij bijgestaan en wat een mooie herinneringen heb je me gegeven.
Wat was het leuk om jou als jonge hond in te zetten bij de instructeursopleidingen. Wat heb je mij hierbij ook veel geleerd. Je reageerde niet standaard. Het was zoeken en bij iedereen reageerde je anders, alsof je iedereen apart beoordeelde en aftastte.
Ondanks dat ik je veel meenam vond je het later niet leuk in drukke situaties. Dat was niets voor jou en het gaf niet. Dan deden we dat niet. Je kon prima alleen thuisblijven. Wat heb je me hierbij echter een hoofdbrekens bezorgd om je niet meer te laten slopen. Zelfs een zachte ondergrond in je bench kon je niet heel houden. Vaatdoekjes hadden je voorkeur maar ook sokken en t-shirts vond je fijner dan de kluiven die ik voor je kocht. Maar we hebben daar onze weg in gevonden. Ik heb meer dingen opgeruimd en jij hebt al het andere met rust gelaten.
Wat was je goed met andere honden, je hield daar echt niet zo van, die gooiden geen bal. En ook je bijna arrogante manier van het negeren van die andere honden als ze vreselijk lelijk tegen je deden. Je liep door, ze geen blik waardig gunnend. Alle andere honden in ons leven samen accepteerde je. Je werd er vriendjes mee maar liet ze ook duidelijk je grenzen weten. Ze waren gek op je. Wat heb ik van je genoten als je verder dan 25-30 meter bij me vandaan was en je een andere hond met een bal zag. Je was dan niet meer terugroepbaar, althans tot je die bal had. En die had je altijd. Zonder lelijk te doen ging je gewoon meespelen, je wist waarschijnlijk dat de honden vaak even afgeleid waren door jouw aanwezigheid en je had hem. Dan was je wel bereid terug te komen. Ik liet je de bal geven en even blijven en ging me namens jou verontschuldigen bij die andere hond en ik gaf de bal terug. Je accepteerde dit, keek me aan met een blik van” weer gelukt” en bleef dan even in de buurt.
Het leukst was het om met je naar het water te gaan. Je kon niet wachten om erin te springen om er vervolgens helemaal niet meer uit te komen. Ballen halen, dat was het belangrijkst in jouw leven. Denkspelletjes, voerbeloningen en andere dingen haalden het niet bij de bal. En als wij geen zin hadden om nog meer te gooien wist je altijd anderen over te halen, wildvreemden die met je verder speelden. Van jong tot oud, je kreeg het voor elkaar. En in huis, kriebelen, kriebelen en nog eens kriebelen. Je kreeg er nooit genoeg van. En als mensen stopten wist je ze dat op een zeer effectieve manier duidelijk te maken. Je duwde je snuit onder de hand of arm en deed je hoofd omhoog. Op een manier waarbij altijd de hand op je hoofd eindigde. Het maakte jou niet uit of ze dan net een glas drinken in hun handen hadden. Dat nam je voor lief. Als ik het wel eens moeilijk had kwam je altijd naast me zitten met een blik van: “kriebel mij maar”. Ik keek je dan aan en zei altijd tegen je dat het alleen maar eigenbelang van je was. Je keek dan terug op een manier waarop ik je bijna hoorde zeggen “ja, en…??? Doe nou maar gewoon” en ik deed het. En het hielp!!!!
Verstoppertje spelen met de kinderen vond je ook heel leuk om te doen, je bleef keurig tot je een van hen hoorde roepen dat je mocht gaan zoeken. Je vond ze en dat vond je helemaal geweldig.
Je was doof op het laatst maar handgebaren begreep je als een van de besten. Tot het snel ging. De laatste twee weken kon je geen wandelingen meer aan, alleen nog even snel je behoeften doen om de hoek en weer naar binnen. Nu reageer je bijna niet meer, je hebt vanmorgen veel bloed overgegeven, het is genoeg geweest. Je nu nog hier houden zou egoïstisch zijn en niet eerlijk tegenover alles wat je al voor me betekend hebt.
Dag Saar, je bent geweldig, dankjewel!!!!!!!!
